Rozdział 25:To nie możliwe.

2 miesiące później
*Leon*
Ja zadowolony jak dziecko wyszedłem z moją narzeczoną, ze szpitala, byliśmy na kolejnym USG. Skierowaliśmy się w stronę parku.
Złapałem Violettę za ręce;
-Violu, spójrz mi w oczy.
-Ale po co?
-Proszę..
-No dobrze..więc?
-Co w nich widzisz?
-Leon...
-Co w nich widzisz?
-Odbicie, siebie..
-Spójrz dokładniej..
-Widzę...
-Co widzisz?
-Nas..
-Na prawdę?
-Tak owszem, to dziwne.. ale widzę.. nas.
-Jacy my jesteśmy, w moich oczach..
-Szczęśliwi..
-A wiesz dlaczego?
-Nie nie wiem..
-Bo mamy siebie.
Podszedłem do Violetty i pocałowałem ją moocno w usta.
-Ufasz mi?
-A dlaczego o to pytasz?-Spytała..
-Ufasz mi czy nie?
-Tak, Leon .. ufam Ci..
-Kochasz mnie?
-Co to za pytanie?
-Czyli mnie nie kochasz?
-Przecież dobrze wiesz, że Cię kocham..
-Jak bardzo?
-Bardzo, bardzo mocno.
-To dobrze..-uśmiechnąłem się..
-A co takiego, że pytasz się mnie o takie rzeczy?
-Chciałem po prostu wiedzieć..
Szliśmy jakieś parę minut w ciszy.
-Mogę Cię o coś ponownie spytać?
-Tak kocham Cię Leon, tak ufam Ci, tak jestem z tobą szczęśliwa.
-Nie o to chciałem zapytać, ale fajnie wiedzieć-Uśmiechnąłem się.
-A o co?
-Co..co takiego się stało, że nie jesteś już z Diego?
-Nie chcę o tym rozmawiać..
-Powiedz mi..Proszę.
-No dobrze..Jak byłam z nim na początku.. to mówił mi, że mnie bardzo kocha, a potem..potem..coś się między nami zepsuło...ostatniego wieczoru..on..-Wtedy zaczęła płakać.
Przytuliłem mocno Violettę, i otarłem jej łzy..
-Nie, musisz dokańczać..przepraszam, że o to pytałem..
-Dlatego..dlatego tak trudno było mi zaufać komuś innemu, boję się, że ktoś może mnie zranić..tak samo jak on..
-Ale ja Ci nigdy tego nie zrobię..nie opuszczę Cię słońce.-westchnąłem-Uśmiechniesz się dla mnie?
Violetta uśmiechnęła się..wiedziałem, że to nie był prawdziwy uśmiech.. nie potrzebnie pytałem ją o to...nie potrzebnie... Wróciliśmy do domu..
Violetta poszła na górę, przebrać się w luźniejsze rzeczy. Nie miałem nic do roboty.. położyłem się na kanapę, myśląc, że miło spędzę dzień z moją ukochaną, niestety..nie mogłem mieć nawet chwili spokoju..zadzwonił mój telefon.
-Leonm, iłu iłu iłu..
-Co? O co Ci chodzi?
-No iłu iłu iłu..
-Marco,co ty udajesz?
-No iłu iłu, czyli karetka.. iłu iłu iłu..
-Rozumiem, że mam przyjechać do szpitala?
-Tak, owszem..
-Muszę?
-A kto zarobi na chleb?
-No dobrze..już idę mamo..
-Jaka mamo?
-Już się ubieram..zaraz będę.. iłu iłu iłu..
-Co ty udajesz co? Myślę, że ty chyba nigdy nie dorośniesz Leon..
- Ale..
-No wyjeżdżasz mi z jakimś iłu iłu.. Co ty karetkę udajesz? W tej chwili do szpitala.! Raz raz.
-Marco, ty na prawdę jesteś taki głupi, czy tylko udajesz?
-Szybko, szybko.. iłu iłu.. cześć!
-Cześć.-Zaśmiałem się.
Z góry ze schodów zeszła Violetta, usiadła koło mnie na kanapie, i wtuliła się we mnie.
-Violu.. iłu iłu na mnie czeka.
-Co?
-Boże.. na prawdę za dużo czasu spędzam z Marco, to znaczy.. muszę jechać do szpitala, nocny dyżur.
-Musisz?
-Tak muszę.
-No dobrze.. i jak zwykle mnie zostawisz samą.-Zrobiła minę zbitego psa..
-Pamiętaj, że zawsze będę przy tobie.-Ucałowałem ją w czoło.
-Dobrze, dobrze. Tylko jedź ostrożnie, nie wiadomo co może się stać.
Pocałowałem ją czule, ubrałem buty wziąłem kurtkę i wyszedłem z domu.. szybko znalazłem się w aucie. Odpaliłem samochód, i ruszyłem do szpitala. W połowie drogi, czułem się jakoś dziwnie, przechodził mnie dziwny dreszcz.. tak jakby mnie przed czymś ostrzegał. Nic sobie z tym nie robiłem, jechałem dalej. W pewnym momencie z zakrętu, wyłonił się samochód..pech tak chciał..wypadek.. . Ludzie mówią, że przed tragedią widzi się całe swoje życie.. to nie prawda.. czarne światło i.. po prostu "nicość", "pustka".
Obudziłem się w miejscu, to nic innego tylko szpital. Strasznie bolała mnie głowa, nie wiedziałem dlaczego tu jestem. Obok mnie siedziała dziewczyna, szatynka.. uśmiechała się do mnie.. była mi nie znajoma..Ubrana była w ogrodniczki, na włosach miała bandankę. Ułożyłem się w pozycji siedzącej:
-Kim ty jesteś.?
-Nie pamiętasz mnie?
-Nie..
-Lara, mam na imię Lara..
-Jesteś moją siostrą, koleżanką..?
Po chwili zastanowienia, dziewczyna wykorzystała sytuację:
-Jestem twoją dziewczyną..wczoraj, wczoraj.. oświadczyłeś się mi.
-Serio?
-Tak..
-Skąd się dowiedziałaś, że tu jestem?
-Nie ważne..
W tym momencie do sali weszła szatynka, wyglądała na skromną dziewczynę. Była bardzo ładna..
-Leon, co się stało..?-Podeszła i przytuliła się do mnie, do dziwne.. nie znam jej a czuję jakby była mi kimś bliskim.. ale to kobieta w ciąży..nie wiem..
-A a ale.. kim ty jesteś?
-Jak to kim? Jestem twoją narzeczoną.. co robi tu Lara?
-To nie możliwe, przecież, przed chwilą, ona mi powiedziała, że jest moją narzeczoną, i, że wczoraj się jej oświadczyłem..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Pam para ram.. :D Leoś stracił pamięć, tylko mnie nie zabijcie. :DD /Wika. <3
Ps. Wyjątkowo dzisiaj mogłam napisać rozdział, nie wiem kiedy napiszę drugi. :*